De week voorafgaande is een week waar ik het hele seizoen al voor gewaarschuwd ben, maar die ik nog niet tegengekomen was: na een lange afstands wedstrijd heb je spierpijn en moet je heel voorzichtig weer beginnen met wat hersteltraining. Donderdags wil ik een uurtje loslopen, maar na 5 zeer moeizame kilometers ben ik al weer thuis. Mijn hele linkerbeen zit 'vast' en het voelt allemaal heel anders dan na de Ironman van Zwitserland. Vrijdags ga ik naar de masseur en die weet een heleboel vingers op een hele boel zere plekken te leggen. Toch heb ik wel het gevoel dat het een zeer nuttige massage is.

Op zaterdag hebben Anke en ik een wedstrijd in Paderborn. Ik heb het gevoel dat het weinig zin heeft om een wedstrijd te doen, maar omdat Anke ook meedoet ga ik maar heen en zie ik wel hoe het gaat. Voordat ik van start ga zie ik dat Anke als 3e uit het water komt en samen met 3 andere dames als eerste van de fiets. Dan moet ik zelf naar de start, terwijl Anke naar een 6e plaats in 1.08.27 loopt, op zo'n drie minuten van de winnares Tatjana Quest-Altrogge (Dui). Ze is er wel tevreden over, gezien de hoeveelheid training die ze de laatste tijd heeft verricht.

Voor de start probeer ik in een baan met goede zwemmers te komen. Ik weet namelijk dat ik het niet van mijn eigen zwemmen moet hebben, dus zoveel mogelijk in het zog mee. Met Roland Knol (Dui) en Rainer Müller (Dui) denk ik goede zaken te doen. Dan schuift de snelle Knol naar een lege baan en moet ik het Müller doen. We spreken af om en om kopwerk te doen, ik laat hem beginnen, want dat zal hij wel de hele tijd op kop zwemmen, want ik ben niet sterk genoeg en heb moeite om bij te blijven na zo'n 200m in 2min26. Ik klim in 6.20 op de kant, het voelde niet echt goed. Vorig jaar zwom ik 6.15, dus ik kan er wel mee leven.

Ik heb gezwommen in een Speedsuit, dus omkleden hoef ik niet meer. Ik trek loopschoenen aan, want ik wil met een maximaal snelle tweede wissel een voorsprongetje pakken om later te verdedigen. Dat kost nu wat extra tijd, maar ik 'vergeet' om mijn nummer om te doen, dat scheelt weer wat. We zijn om kwart voor 8 gestart, dus het wordt al langzaam donker. Mijn nummer zal in deze stayer wedstrijd wel niet gemist worden. De eerste twee ronden moet ik flink doorrijden om bij een goede groep te komen. Dan ga ik me zoveel mogelijk drukken, want de benen zijn nog niet om over naar huis te schrijven. De groep rijdt goed door en haalt de tweede groep in met onder meer Huib Rost en Roland Knol. Bij de kopgroep van 3 man zit vreemd genoeg een profwielrenner die in een trio team meedoet. De kopgroep loopt dan ook zienderogen uit van 40 seconden naar 1min20. Arnd Schomburg (Dui) en Dirk Bockel (Dui) profiteren hier flink van. In de laatste ronde rijd ik naar voren in de groep en kom als tweede in de wisselzone.

Mijn nummer zie ik uiteraard niet liggen en met een kleine voorsprong op Peter Robertson (Aus) kom ik als 3e triatleet op het parcours. Vervolgens zak ik langzaam maar zeker terug in het veld en uiteindelijk uit de top10. Dan is het moment daar om de wedstrijd alleen nog maar uit te lopen en dat levert een 12e plaats op. Na een 2e van vorig jaar niet echt geweldig, maar vergeleken met afgelopen donderdag een heel behoorlijk resultaat. Ik heb in ieder geval goed kunnen oefenen in trucs en tactiek, maar helaas kon ik mijn eigen benen niet om de tuin leiden!

De wedstrijd wordt gewonnen door Schomburg, die met een Renault Twingo naar huis kan rijden. Bockel en Robertson completeren het podium. Zonder de profwielrenner was het zeker Robertson die gewonnen zou hebben, want hij loopt meer dan een minuut goed op Schomburg en Bockel, maar dat was niet voldoende. Een vreemd staaltje van wedstrijdvervalsing, een trio team in het Elite startveld. Huib Rost loopt naar een mooie top 10 notering door als 10e te eindigen. Hij draait steeds betere wedstrijden in Duitsland en lijkt een man om in de toekomst goed in de gaten te houden.